Τρίτη 17 Ιουλίου 2007

Μια ημέρα χαλάρωσης...


Αυτή τη μερα την ψάχνω εδώ και καιρό! Ημέρα χαλάρωσης και ξεκούρασης. Πραγματικής ξεκούρασης, κι όχι απλά να κάθεσαι ξαπλωμένος στον καναπέ διαβάζοντας ένα βιβλίο, αλλά να μπορείς να πάρεις την σκέψη σου από τα προβλήματά σου (και στη δική μου περίπτωση είναι πολλά), να διώξεις το άγχος που σου δημιουργούν και να απολαύσεις λίγο χρόνο με την μοναξιά σου ή την παρέα σου!

Είμαι από τους λίγους ανθρώπους που δεν φοβάται να μείνει μόνος, να περάσει ώρες πολλές με τον εαυτό του, χωρίς την ανάγκη να στραφεί στον διπλανό του να μιλήσουν περί ανέμων και υδάτων, για να περάσει η ώρα........να μην νιώσει μοναξιά. Έτσι διαπιστώνω από τα λεγόμενα των γύρω μου. Με ρωτάνε "πώς μπορείς να ζείς μόνη σου, να κοιμάσαι μόνη σου και να ξυπνάς μόνη σου".

Τι απαντάω? Είναι πολύ όμορφο συναίσθημα να αφιερώνεις χρόνο στον εαυτό σου, να μπορείς να μένεις μόνος στο σπίτι και να συσκέφτεσαι με το είναι σου, χωρίς να φοβάσαι και να νιώθεις μοναξιά. Όσα χρόνια έζησα μακρυά από την οικογένειά μου διδάχτηκα πολλά. Μα πάνω από όλα να μπορώ να "αντέξω" τον εαυτό μου. Να διορθώσω λάθη και συμπεριφορές, να ηρεμήσω και να ζητήσω συγνώμη από μενα και τους ανθρώπους που πλήγωσα, να κάνω σχέδια για το μέλλον μου, να πάρω σημαντικές αποφάσεις για τη δουλειά και τα κοινωνικά μου.

Όλα αυτά δεν θα μπορούσα να τα κάνω αν δεν έμενα και λίγο μόνη μου, δεν θα ήμουν αυτή που είμαι σήμερα και δεν θα τα έβρισκα ΠΟΤΕ με τον εαυτό μου!
Συμπέρασμα? Χρωστάω όλη μου τη ζωή στους γονείς μου, αλλά την προσωπικότητά μου την έπλασα ΜΟΝΗ.

Θέλω λοιπόν να βρω αυτό το λιγοστό χρόνο να μείνω και πάλι μακρυά από τους ανθρώπους. Να μην χρειαστεί να σκεφτώ κανέναν και τίποτα πέρα απο ΕΜΕΝΑ. Ακούγεται εγωιστικό? Ίσως...αλλά αν σας έλεγα πόσο έχω παραμελήσει τον εαυτό μου εδώ και ένα χρόνο, πόσο δεύτερο τον έχω βάλει για να είναι καλά οι άλλοι, θα συμφωνήσετε μαζί μου!

Ανυπομονώ λοιπόν να μπω στο καινούριο μου διαμερισματάκι και να θυμηθώ τα παλιά, να αντλήσω δύναμη από τον εαυτό μου (που διαισθάνομαι ότι έχω χάσει) για να συνεχίσω ένα δύσκολο δρόμο που με περιμένει για.......δεν ξέρω κι εγώ πόσο ακόμα!
Αυτό θέλω αυτή τη στιγμή, ελπίζω να μην ζητάω πολλά!